Henri de Regnier - Aréthuse [avec lettres autographe de Louis Gilet sur Henri de Regnier] - 1895

Eerste gelimiteerde editie van een van de meest opvallende dichtbundels van deze grote dichter, helaas een beetje vergeten, Henri de Regnier. Aan dit fraai gebonden werk voegen we een lange, bewonderenswaardige en ongepubliceerde brief van Louis Gilet die Henri de Regnier goed kende en die in zeer ontroerende bewoordingen over hem spreekt Bel ensemble


Regnier (Henri de).

Arethusa.

Parijs, onafhankelijke kunstbibliotheek, 1895

In 8 vierkanten (20 cm x 15 cm). Jansenist halfmarokijnen band met grote nachtblauwe hoeken. Gladde rug, titel en auteur in gouden letters, vintage in staart eveneens in gouden letters. Omslagen en rug behouden. Let op, op de achterkant van de achteromslag, de kleine gravure van Félicien Rops met de legende "non his piscis omnium". 106 pagina's
Eerste druk op uitgeverspapier na 27 ex. nummer in groot papier (7 Chine, 5 Arches perkament en 15 Vosges vergé).

De gedichten van Henri de Régnier (1864-1936) blijven trouw aan het klassieke ideaal met steeds meer vormvrijheid, tussen Verlaine en Valéry, op de ontmoeting tussen Parnassus en symboliek. Zijn poëzie onthult de invloed van Jean Moréas, Gustave Kahn en Stéphane Mallarmé, en vooral die van zijn schoonvader, José-Maria de Hérédia.‎
"Aréthuse" wordt nog steeds beschouwd als een symbolistische collectie, maar we bevinden ons op een creatief keerpunt voor Henri de Regnier die met deze collectie begint te wenden tot meer klassieke vormen.

Zeer goede staat. Buitenkant: zeer goed bewaard gebleven band, zonder bijzondere beschadigingen (kop van de rug en rug zeer licht geschaafd), het leer is glanzend Binnenwerk: zeer fris, zonder foxing behalve de schutbladen, de inleidende pagina's toegevoegd door de ringband en de omslagen die soms sterke foxing vertonen, de rest perfect.

ZEGEL

Mooie handtekeningbrief ondertekend door Louis Gillet die spreekt over Henri de Regnier die hij goed kende

Brief bestaande uit twee bladen van 20,5 cm bij 14,5 cm bevestigd door twee witte anjers (een ketterij..), geschreven op de voor- en achterzijde van het eerste blad, en de voorzijde van het tweede blad. Gedateerd 28 mei 1936 (dwz twee dagen na de dood van Regnier). Adres in reliëf op de voorkant van elk vel: "17 rue Bonaparte + telefoon"
70 regels in zwarte inkt. Schuin schrijven. Prachtig parma gescreend papier. Ontvanger: een vriend

Zeer mooie brief geschreven twee dagen na de dood van Henri de Regnier Gillet herinnert zich zijn vriend. De brief lijkt ongepubliceerd te zijn, ook al suggereren bepaalde indicaties en toevoegingen dat hij diende als basis voor een artikel, een hoofdstuk van een boek, een overlijdensbericht (adres in reliëf gedrukt in zwart op de eerste pagina, datum geredigeerd, de "beste vriend " Introductie ook, blauw vetpotlood dat de tekst van de achterkant van het eerste blad omringt met in commentaar met hetzelfde potlood: om samen te stellen, handtekening toevoeging in zwarte inkt aan het begin en aan het einde van de letter van de naam van de schrijver" Louis Gilt

"28, 36 mei
Beste vriend
De intimiteit van Henri de Regnier, die daar woonde? Ik zal niet zeggen "Zelfs hem niet", zoals we zeiden van een andere dichter en toch is het een beetje dit effect dat hij op mij had. Hij was niet een van die mannen van wie men zou denken vertrouwelijkheid te verwachten of die in staat was zichzelf te verraden.
Ik kende hem dertig jaar nadat ik hem mijn hele jeugd van verre had bewonderd zonder te kunnen zeggen dat ik hem benaderde en zonder hem ooit te hebben gekend. Ik ervoer alleen van hem tekenen van delicate hoffelijkheid en aandacht, de meest verfijnde vriendelijkheid en die bij bepaalde gelegenheden, in rouw en familievreugde, de beleefdheid van de man van de wereld ver overtrof; het zou voor mij onmogelijk zijn geweest om even te vergeten hoeveel bewondering en eerbied ik hem verschuldigd was. Ik heb altijd verlatenheid in hem gevonden, maar geen enkele vorm van loslaten. Zelfs in het meest vrije gesprek behield hij zijn grootse afstandelijkheid en wist hoe hij geheim moest blijven.
Er was in hem deze je ne sais quoi van afstand, deze terughoudendheid, deze waardigheid en deze ongrijpbare sfeer van Noli me tangere. Ik denk niet dat ik een zuiverder wezen ben tegengekomen. Hij was het die die onverbiddelijke vier lettergrepen schreef "to live debases". Leven, dat wil zeggen alle ambitie, alle vulgaire lust, dat alles is het voorwerp van de gedachten van de meeste mensen. Hij had zijn bestaan gescheiden van al deze vlekken, het is hem nooit overkomen om een regel over politiek te schrijven. Hij leefde echt alleen voor de Muzen en voor de glorie van de Franse taal. Hij bracht zijn groet.
Het zou ongetwijfeld nodig zijn geweest om hem in Venetië te zien, omdat hij uit de kring van bekenden van het Dario Palace kwam met Jean-Louis Vaudoyer, Edmond Jaloux, Paul Alfassa: ik kende toen alleen de verhalen van mijn vrienden of wat er nog over was van hem, van zijn eeuwenlange voorliefde voor de snuisterijen waarmee hij zich omringde en die hem hielpen zich de setting van zijn romans voor te stellen.
Wilde je een laatste regel?
Hier is er een die is gekoppeld aan Le Figaro. La dernière fois que je vis le poète , au début de l'hiver, je l'interrogeais sur son travail ( j'avais à le remercier d'une chronique bienveillante qu'il m'avait fait la grâce de consacrer à un de mes boeken ). Zoals alle grote werkers vond hij een zeker plezier in regelmaat, in de stipte taak. Hij corrigeerde graag bewijzen "ze komen uit de krant", zei hij. Ik herken de rinkelende bel. Ik hou van de geur van verse inkt, de geur van afdrukken, ik herlees mezelf en het amuseert me.
Kleine vreugde van de schrijver, van de gewetensvolle werkman die hield van het goed uitgevoerde werk, het onberispelijke werk, zelfs in zijn overhaaste productie waarbij hij niet afweek van zijn grote schrijven zo mooi als een arabesk. Het was de laatste vreugde die hij had. En nu is het voorbij...

Kostbare getuigenis over Henri de Regnier

Brief een beetje vervaagd en verfrommeld