Ik wil weer voelen wat ik een tijd heb gemist

Laat ik maar eens kijken of dit iets voor mij is. De afgelopen jaren stonden volledig in het teken van de zorg voor mijn man, die lange tijd ziek is geweest. In januari van dit jaar is hij overleden. Dat verlies is nog vers, en het voelt soms alsof ik nu pas langzaam begin stil te staan bij wat ik zelf voel en nodig heb.
Gedurende die zorgjaren was er nauwelijks sprake van lichamelijke of emotionele intimiteit op dat vlak tussen ons. Dat is begrijpelijk gezien de situatie, en ik miste het toen ook eigenlijk niet. Ik denk dat ik zo opging in het zorgen voor hem, het regelen van alles, en het overeind houden van het dagelijkse leven, dat er weinig ruimte was voor mijn eigen verlangens of behoeften. Het leek alsof dat deel van mijzelf tijdelijk op pauze stond.
De laatste tijd merk ik echter iets dat ik lange tijd niet gevoeld heb. Nu er weer wat rust en ruimte komt in mijn leven, begin ik langzaam weer in contact te komen met mijn eigen gevoelens — mijn nieuwsgierigheid, mijn verlangens. Wat me daarbij opvalt, is dat ik niet alleen belangstelling voel voor het gezelschap van mannen, maar ook voor vrouwen. Het idee om op een intieme en vertrouwde manier tijd door te brengen met iemand, ongeacht hun geslacht, roept een bepaald soort spanning en verlangen in me op. Het is nieuw, een beetje spannend, maar ook ergens bevrijdend om dat bij mezelf te ontdekken.
Ik weet nog niet precies wat ik ermee wil, of hoe ik het zou willen verkennen, maar het voelt als een stukje van mezelf dat ik opnieuw mag leren kennen. Niet vanuit haast, maar juist vanuit nieuwsgierigheid en openheid.